बेनी नगरपालिका– ८, क्याम्पसचोक निवासी दिलमाया पुन ५३ वर्षकी भइन् । घरायसी काममै दैनिकी बिताउने गरेकी पुन गएको वैशाखदेखि विद्यालय जान थालेकी छन् । त्यसकारण उनको दैनिकी हिजोआज फेरिएको छ । कक्षा १ मा भर्ना भएर उनी अहिले औपचारिक अध्ययनमा लागेकी छन् ।
सानो छँदा विद्यालय जानै नपाएकी पुनको पढ्ने रहर बेनीमा रहेको उज्यालो वैकल्पिक विद्यालयले पूरा गरिदिएको छ । पुनजस्तै पढ्ने रहर अधुरै भएका कतिपय आमाहरुका लागि यो विद्यालय साक्षर बन्ने सपना पूरा गर्ने थलो बनेको छ ।
कक्षा १ मा भर्ना भएर अध्ययन गरिरहेकी पुन अहिले खुशी छिन् । अक्षर र अंक समेत नचिन्दा विगतमा उनको दैनिकी असहज तवरले बितेको थियो । विद्यालयमा पढ्न थालेपछि विस्तारै उनी अंक र अक्षर पढ्न सक्ने भइन् र अहिले खुशी छिन् ।
उनले भनिन्– ‘सानो हुँदा विद्यालय कस्तो हुन्छ र शिक्षा के हो भन्ने पत्तै भएन । घाँस र दाउरा गर्दा गर्दै विवाह भयो । बालबच्चा भए । आफूले नपढे पनि उनीहरुलाई पढ भनेर गाली गरियो । बल्ल यो उमेरमा आएर मेरो पढ्ने धोको पूरा भयो ।’
यस विद्यालयमा अहिले ७५ जना आमाले अध्ययन गरिरहेका छन् । घाँस–दाउरा र भान्सामा सीमित महिलाहरु बाल्यकालमा विविध कारण अध्ययनबाट वञ्चित भए पनि यतिबेला कापी र कलम बोकेर विद्यालय पुग्न थालेका छन् । पढ्ने रहर हुँदाहुँदै पनि अवसर नपाएका उनीहरु शिक्षा लिन उमेर हैन, इच्छाशक्ति चाहिँदो रहेछ भन्ने उक्तिलाई पच्छ्याइरहेका छन् ।
उज्यालो वैकल्पिक विद्यालय स्थापनादेखि नै पढाइ सुरु गरेकी रघुगंगा गाउँपालिका– ७, चिमखोला घर भई २०५३ सालदेखि बसाइँ सरेर सदरमुकाम बेनीको कालीपुलमा बस्दै आएकी ५५ वर्षीया भुनु तिलिजाले पनि पढ्न सुरु गरेकी छन् । पढ्न थालेपछि जीवनमा धेरै परिवर्तन आएको अनुभूति उनले गरेकी छन् ।
आमा समूह, विभिन्न संघ–संस्था, उपभोक्ता समितिलगायतमा क्रियाशील रहेकी तिलिजाले सानो छँदा अध्ययन गर्ने अवसर पाएनन् । वैकल्पिक विद्यालय खुलेसँगै साक्षर बन्ने अवसर पाएको उनी बताउँछिन् । ‘सानो छँदा विद्यालय नगर्इकन घरमा घाँस–दाउरा र भान्सामा काम गरेर बुबा–आमालाई खुशी बनाइयो, विभिन्न संघ–संस्थामा लागेपछि भने ठक्कर लाग्यो ।’
उनले भनिन्– ‘अनि हामीजस्तै निरक्षरहरुले पढ्ने विद्यालय खोल्नेबारे छलफल चलायौं र विद्यालय पनि खुल्यो, अहिले ८ कक्षामा पढ्दै छु ।’ यो उमेरमा आएर पढ्ने रहर साकार भएकामा उनी मख्ख छिन् ।
२०७२ मा प्रौढ महिलालाई लक्ष्य गरी बेनीमा सञ्चालन गरिएको यस विद्यालयमा सानो छँदा बाध्यता र विवशताले पढ्ने रहर अधुरै भएका आमाहरु अध्ययनका लागि आउने गरेका छन् । विद्यालयमा अध्ययन गर्ने महिला बिहान घरको काम भ्याएर छोराछोरीलाई विद्यालय पठाउँछन् र आफूहरु ११ बजे विद्यालयमा हाजिर हुन्छन् । दिउँसोको समयलाई अध्ययनमा उपयोग गर्ने गरेका उनीहरुमध्ये कतिपय दूधे बालबच्चालाई काखैमा च्यापेर समेत विद्यालय आउँछन् ।
कक्षा ३ मा पढिरहेकी बेनी निवासी ५६ वर्षीया हेमकुमारी रेग्मीले बूढेसकालमा नातिनातिनाका दौंतरीहरुसँग पढ्न पाउँदा बाल्यकालका रहरहरु पूरा हुँदै गएको अनुभव सुनाइन् । नबिराई विद्यालय जाने र शिक्षकहरुले दिएको गृहकार्य गर्ने बानीले लेखपढमा रुची जागेको अध्ययनरत आमाहरु बताउँछन् ।
कक्षा १, ३, ५, ७, ८ कक्षाको पठनपाठन हुने यस विद्यालयमा अधिकांश विद्यार्थी ४० वर्षदेखि ६० वर्ष उमेरका छन् । कक्षा १ मा ५ जना, ३ मा ११ जना, ५ मा २२ जना, ७ मा २१ र ८ मा १५ जना आमा यहाँ पढिरहेका छन् ।
आमाहरुलाई पढाउने शिक्षक सञ्जय शर्मा भन्छन्– ‘आमाहरु नियमित रुपमा विद्यालय आउँछन् । दिएको गृहकार्य बोकेर आउँछन् । वास्तवमै उनीहरुको सिकाइ उपलब्धिपूर्ण छ ।’ आमाहरुलाई पढाउँदा शिक्षकभन्दा पनि छोराछोरीको जिम्मेवारी पूरा गरेजस्तो लाग्दोरहेछ उनलाई । उनी भन्छन्–‘उनीहरुको लगन र मेहनत हेर्दा पढाइमा उमेरभन्दा पनि इच्छाशक्ति ठूलो रहेछ भन्ने महसुस हुन्छ ।’
आफ्नो दैनिकीलाई घरायसी काम र घाँस–दाउरा गर्नमै बिताएर शिक्षा के हो भन्ने भेउसम्म नपाएका उनीहरुले विद्यालयमा आएर अ्रग्रजी र नेपालीमा लेखपढ गर्न थालेपछि आफूहरुको जीवनको परिभाषा फेरिएको बताउन थालेका छन् । समाजमा पढ्ने धोको अधुरै रहेका महिलाहरुलाई साक्षर बनाउन खोलिएको यस विद्यालयमा ६ जना शिक्षक छन् । शिक्षकको तलब, घरभाडा लगायतका खर्च जिल्ला शिक्षा समन्वय एकाई र विभिन्न संघ–संस्थाको सहयोगमा जुटाउँदै आएको जानकारी विद्यालयका अध्यक्ष चन्द्रबहादुर केसीले दिए ।
अध्यक्ष केसीले भने– ‘हामीले जे उद्देश्य राखेर विद्यालय सञ्चालन गरेका हौं, त्यो आज सार्थक हुँदै गएको छ तर अध्ययन गर्न आउनेहरुलाई सरल र सहज रुपमा पूर्वाधार तयार गरी सुविधा दिन भने सकिरहेका छैनौं ।’ पर्याप्त भौतिक पूर्वाधारको व्यवस्था गरी गुणस्तरीय शिक्षा दिन आफूहरु प्रयासरत रहेको पनि उनले बताए ।
तत्कालीन जिल्ला शिक्षा कार्यालयले यस विद्यालय सञ्चालनका लागि ३ लाख रुपैयाँ बजेट उपलब्ध गराएको थियो । अहिले बेनी नगरपालिका ७ र ८ नम्बर वडाले यहाँको खर्च व्यवस्थापनमा सहयोग गर्दै आएका छन् तर त्यसले धान्न मुश्किल भइरहेको छ । अपुग खर्च व्यवस्थापन समिति, सामाजिक संघ–संस्था र दाताहरुको सहयोगबाट जुटाउने गरिएको छ ।
