बाघमारेकी– ४ की २८ वर्षीया एक विवाहिता महिला परपुरुषको ‘मायाजाल’ मा परिन् । उसलाई छोड्नै नसक्ने अवस्थामा पुगेपछि विदेशमा रहेका पति र आफूसँग भएका बालबच्चा छाडेर उनले उक्त व्यक्तिसँग पुनर्विवाह पनि गरिन् ।
विवाहपछि ‘ऋण लाग्यो, पैसा कमाउन जाऊँ’ भन्दै पत्नीलाई लिएर उनी भारततर्फ लागे । नेपालगञ्जको बाटो रिक्सामा चढेर जाँदै गर्दा एक भारतीय महिलाले ती व्यक्तिलाई फोन गरेर ‘माल कहिले ल्याउँछस्’ भन्दै सोधिन् र उनले ‘ल्याउँदै छु’ भनेर यताबाट जवाफ दिएको ती महिलाले सुनेपछि उनी भागेर घोराहीको महिला सेवा केन्द्रमा आइपुगिन् ।
पति र बालबच्चा छाडेर हिँडेकी उनी अहिले घर न घाटको भइन् । उनलाई बेच्न लैजाने व्यक्ति भने अझै फरार छन् ।
बुटवलकी १८ वर्षीया एक युवती पनि घोराही– १०, नारायणपुरका एक व्यक्तिको ‘मायाजाल’ मा परेर विवाह समेत गरिन् । घरमा श्रीमती छ भन्दै उक्त व्यक्तिले ती केटीलाई बेचबिखनका लागि कृष्णनगर हुँदै भारत लैजाँदै गर्दा माइती नेपालले पक्राउ गरी दाङ प्रहरीमार्फत जिल्लास्तरीय सेवा केन्द्रमा ल्याउन लाग्दा उक्त व्यक्ति फेला बेपत्ता भए भने उनी माइती नेपालको सम्पर्कमा गइन् ।
तुलसीपुर– ४ का २२ र २३ वर्षका दुई युवती पनि विवाहको नाटक गरेर भारत बेचिँदै गर्दा माइती नेपालको सहयोगमा दाङ फर्केको सेवा केन्द्रको तथ्याङ्कमा उल्लेख छ । बङ्गलाचुली गाउँपालिकाकी २२ वर्षीया महिला र पञ्चकुलेकी १८ वर्षीया एक महिला पनि विवाहपछि भारतमा लगेर बेचिन लाग्दा भागेर सेवा केन्द्रमा आइपुगेका थिए ।
जिल्लास्तरीय सेवा केन्द्र र जिल्ला प्रहरी कार्यालयको तथ्याङ्कमा सीमानपारि जाने अधिकांश महिला विवाहको नाटकमा आफन्त तथा नजिकका विश्वासिला पात्रबाटै बेचबिखनमा पर्ने गरेको उल्लेख छ । तर, पटक–पटक महिला बेचबिखनमा पर्दा पनि पीडक भने कारबाहीबाट उम्कने गरेका छन् ।
आ.व. २०७१–७२ मा ३, २०७२–७३ मा १, २०७३–७४ मा ३ र २०७४–७५ मा २ महिलाले आफू बेचबिखनमा परेको भनी
जिल्ला प्रहरी कार्यालयमा उजुर गरे पनि अभियुक्त भने अझैसम्म फरार छन् । महिलाले तुरुन्तै अर्को व्यक्तिलाई विश्वास गर्नु, वास्तविकता नबुझिकनै पछि लाग्नु, आफैं आत्मनिर्भर नहुनुजस्ता कारणले महिला बेचबिखनमा पर्ने गरेको बताउँछिन् घोराहीको महिला सेवा केन्द्रकी अध्यक्ष हुमा डीसी । पछिल्लो समय बेश्यावृत्तिका लागि मात्रै नभई राम्रो काम र आकर्षक तलबको लोभमा समेत महिला भारत र तेस्रो मुलुकमा पनि बेचिने गरेको पाइएको उनी बताउँछिन् ।
अहिले नेपाली महिला भारतको अवैधानिक बाटो हुँदै साउदी अरब, कुबेत, बहराइन, मलेशियाजस्ता देशमा पनि जाने अनि बेचिने गरेको तर तिनको उद्धारमा समस्या भइरहेको अध्यक्ष डीसी बताउँछिन् । मानव बेचबिखन तथा ओसारपसार नियन्त्रण ऐन, २०६४ मा किन्ने वा बेच्ने उद्देश्यले मानिसलाई विदेशमा लैजाने, बेश्यावृत्तिमा लगाउने वा शोषण गर्ने उद्देश्यले ललार्इफकार्इ प्रलोभनमा पार्ने वा झुक्यार्इ, जालसाजी गरी, प्रपञ्च मिलार्इ, जबर्जस्ती गरी, करकापमा पारी, अपहरण गरेर शरीर बन्धक राख्ने कार्यलाई मानव बेचबिखन हुने भनी परिभाषित गरिएको छ ।
नाजुक स्थितिको फाइदा लिई, बेहोश पारी, पद वा शक्तिको दुरुपयोग गरी, अभिभावक वा संरक्षकलाई प्रलोभनमा पारी, डर, त्रास, धाक, धम्की दिई वा करकापमा पारी कसैलाई बसिरहेको घर, स्थान वा व्यक्तिबाट छुटार्इ लग्ने वा आफैंसँग राख्ने वा आफ्नो नियन्त्रणमा लिने वा कुनै स्थानमा राख्ने वा नेपालभित्रको एक ठाउँबाट अर्को ठाउँमा वा विदेशमा लैजाने वा अरु कसैलाई दिने गरेमा पनि बेचविखन गरेको मानिने सो ऐनमा छ उल्लेख । यस्ता अघिकांश उजुरीमा पीडकहरू उम्कने गरेको पाइन्छ ।
